Το Πόρτο Κάγιο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α

 Όταν ο Λάμπρος Κατσώνης κατέφυγε με το 

στόλο του στο Πόρτο Κάγιο για να συνεχίσει

 τον πάτριο αγώνα αντιμετώπισε  και την μήνιν,  

αν μη τι άλλο, των Μανιατών. Ο ίδιος διασώθηκε, 

οι σύντροφοί του όμως οδηγήθηκαν σιδεροδέσμιοι
 στην Κωνστ/πολη, όπουν είχαν και οικτρό τέλος.

Το Πόρτο Κάγιο είναι λιμάνι στη Μάνη της Λακωνίας, όπου προσάραξε με το στόλο του ο Λάμπρος Κατσώνης μετά τη συνθήκη ειρήνης μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας που τερμάτιζε τον τρίτο ρωσοτουρκικό πόλεμο 1768-74. Με την συνθήκη  του Ιασίου [1] στις 9 Ιανουαρίου 1792, η Ρωσία κατοχυρώνει οριστικά την Κριμαία στην ρωσική επικράτεια, ορίζεται προστάτιδα δύναμη των χριστιανών μόνο των παραδουνάβιων ηγεμονιών και επαναφέρεται σε ισχύ το σύμφωνο ειρήνης περί ελεύθερης ναυσιπλοΐας της συνθήκης του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή  του έτους 1774. Μετά από αυτά η Αικατερίνη Β΄ διεμήνυσε στον Κατσώνη, που κάποτε τον ονόμασε χιλίαρχο υπό ρωσική προστασία, την άμεση αποχώρηση του από το Αιγαίο, όπου κυριολεκτικά έσπειρε το πανικό στον τουρκικό στόλο αρνούμενος να αποδεχθεί ακόμα και άκρως δελεαστικές προτάσεις του σουλτάνου (παραχώρηση Ικαρίας και γενναία χρηματική αμοιβή). 

Η Ρωσία, τότε Σοβιετική Ένωση, το Ιούνιο του 1945  για να αποτρέψει ξεχωριστή συνθήκη ειρήνευσης της Γερμανίας με τους Άγγλους και Αμερικανούς ούτε προσπάθησε να επιβεβαιώσει το γεγονός ούτε διαμαρτυρήθηκε αλλά παρέταξε ολόκληρη στρατιά στα τότε ελληνογιουγκοσλαβικά σύνορα. Μετά περίπου πέντε μήνες στις 9 Νοεμβρίου 1945 ο Τσώρτσιλ προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο της Μόσχας και εκεί υπογράφτηκε η συμφωνία των ποσοστών. Η ηττημένη Γερμανία θα παραδίδονταν άνευ όρων και συν τοις άλλοις ο Στάλιν την άλλη μέρα έδινε εντολή  για την αποχώρηση των Βουλγάρων από την Ανατολική Μακεδονία και την Θράκη μέχρι της 31 Οκτωβρίου. Ο τότε Γραμματέας του ΚΚΕ Πέτρος Ρούσος μέσω του Βουλγάρου πρωθυπουργού Δημητρώφ ζητούσε οικονομική βοήθεια και οπλισμό. Ο Δημητρώφ, του στενού περιβάλλοντος του Στάλιν, πληροφόρησε την κομμουνιστική ηγεσία, ότι οι διεθνείς συνθήκες δεν ευνοούν και ότι ούτε οικονομική βοήθεια έχουν να τους δώσουν ούτε οπλισμό που κι αυτός είναι πεπαλαιωμένος.[1] Και όμως ακολούθησαν τα Δεκεμβριανά^[2] του 1945. Όπως αναφέρει ο Τσώρτσιλ στα Απομνημονεύματά του: ο Στάλιν τήρησε τον λόγο του ούτε η Ισβέστια, επίσημο όργανο του σοβιετικού καθεστώτος, δεν  έγραψε ούτε μια λέξη για τα Δεκεμβριανά.

Μεσούντος του σωτηρίου τρέχοντος έτους 2015 ο υπουργός των εξωτερικών της Ρωσίας Λαβώφρ δυο φορές προανείγγειλε ότι η Ρωσία δεν μπορεί οικονομικά να βοηθήσει την Ελλάδα, γεγονός που επιβεβαίωσε και ο Πούτιν. Η διαπραγματευτική  δυναμική, που επικαλέστηκε ο Τσίπρας, έγινε μπούμερανγκ και ενήργησε προς όφελος της Ρωσίας. Στο Ντόνετς προκηρύχθηκε δημοψήφισμα και ο νότιος αγωγός φυσικού αερίου μεταφέρθηκε ήδη στις ελληνικές καλένδες (ad graecas calendas solvere) . Πάντα βέβαια στα πλαίσια των  εξισορροπιών και ανταλλαγμάτων των  ισχυρών.

 [1] Ιορντάν Μπάεφ (καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Σόφιας), Ο Εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα, Αθήνα 1997 σ. 78, «Έκθεση Πέτρου Ρούσου προς τη βουλγαρική ηγεσία».

 Στα παρακάτω λήμματα της βικιπαίδειας συμμετέχω σε μεγάλο ποσοστό.  ιδέ προβολή ιστορικό

*[1 Συνθήκη Ιασίου (1792)]
^{*[2 Δεκεμβριανά]}
*.^{[3 Τσώρτσιλ]}