Η βουβή νύχτα των Χριστουγέννων

Οι φιλάνθρωποι του Βλαντιμίρ Μακόφσκι, 
Μουσείο Τετριάκοφ, Μόσχα   

• Vladimir Makovsky

Η νύχτα που πέρασε ήταν παγερή και το ξημέρωμα έφερε ξανά στο κατώφλι της πόρτας τα «δώρα» της μοναξιάς. Με δυσκολία άφησε την υγρή ζεστασιά του βαρυφορτωμένου από τις πολλές κουβέρτες κρεβάτι της. Άναψε το καμινέτο αναστενάζοντας, καθώς είδε να τελειώνει και ο λιγοστός καφές. Ήπιε την πρώτη ρουφηξιά και ένιωσε την μόνη θαλπωρή που περίμενε απ΄ την ημέρα που είχε ήδη ξημερώσει. Στη γωνιά του το ψυγείο, κενό και άδειο δουλεύει ασταμάτητα, θαρρείς κι ελπίζει μήπως γίνει κάπoιο θαύμα και ζήσει παλιές καλές μέρες, τότε που ξεχείλιζε από τ΄ αγαθά του μόχθου των νοικοκυραίων  του. Το βουητό από το μοτέρ είναι η μόνη φωνή συντροφιάς μέσα στο παγωμένο σπίτι. Η πρωινή αμηχανία, την έκανε να πηγαίνει πέρα δώθε, έτσι ο θόρυβος από το διαρκές σύρσιμο των παντουφλών της στο πάτωμα και μαζί του κι αυτός του ψυγείου, δημιούργησαν μια ιδιότυπη συναυλία δωματίου.
Αργά ... που και που, μέσα στις φυλλωσιές του κήπου, κάποιος  κότσυφας κελαηδά μελαγχολικά. Τα σύννεφα στο μακρόσυρτο ταξίδι τους, παραμερίζουν για να φανεί το πρόσωπο του Ήλιου, μα πάλι το καλύπτουν, σκοτεινιάζοντας ακόμα περισσότερο την ημέρα. Μέσα στο σπίτι, εξακολουθεί η βουβή μοναξιά να διαπερνά με τα ουρλιαχτά της, την ψυχή στα τρίσβαθά της. Οι πλάτες των ανθρώπων κυρτώσανε. Τα παιδάκια δεν παίζουν πια «κουτσό» και οι κάλτσες μένουν κρεμασμένες, μόνες κι άδειες στο σβηστό το τζάκι, αφού κι ο Αγιοβασίλης είναι πια παραμύθι.
Αποφασίζει δειλά ν΄ ανοίξει το παλιό ραδιόφωνο, δεν θέλει ν΄ ακούει άλλο ειδήσεις που τις μαυρίζουν την ψυχή, το κάνει όμως από συνήθεια κι ακούει γι άλλη μια φορά να βγαίνουν μέσα από τα σπλάχνα του, τα  φιρμάνια της ημέρας. Οι κυβερνήτες διαλαλούν την πραμάτεια τους με κενές φωνές, καθώς το τρεμάμενο χέρι της γερόντισσας, μετρά τις πενταροδεκάρες για το κερί της Αγιανύχτας.

Τα ακονισμένα μαχαίρια, αναπαύονται στο θηκάρι τους.
Τα Χριστούγεννα ήρθαν, μα χωρίς τον Χριστό.