Καμπύλη Λάφφερ

Συλλογή φόρων
Ανάγλυφο του 2ου αιώνα μ.Χ

Ένας φόρος 100% αποφέρει στο Κράτος 0% έσοδα.

Αρχικά η φιλοδοξία του Λάφφερ ήταν περισσότερο παιδαγωγική παρά επιστημονική. Ο Άρθουρ Λάφφερ, καθηγητής οικονομικών στα τριάντα πέντε του χρόνια στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, ήθελε να εξηγήσει στους φοιτητές του, πως, όταν το Κράτος αυξάνει τους φορολογικούς συντελεστές, δεν αποκομίζει απαραίτητα και ανάλογα έσοδα. Κάθε αύξηση των φόρων οδηγεί, πράγματι, μερικούς φορολογούμενους σε επιβράδυνση της δραστηριότητάς τους, άλλους στη διεξαγωγή μαύρης αγοράς κι άλλους στη νόμιμη ή παράνομη φοροδιαφυγή. Αντίθετα, μια μείωση φόρων μπορεί να αποφέρει στο Κράτος περισσότερα από ό,τι μια αύξηση φόρων, γιατί η τόνωση της παραγωγικής δραστηριότητας αυξάνει το όγκο της φορολογητέας ύλης. Το πιο σημαντικό είναι να καθορίσει κανείς το ανώτατο σημείο της καμπύλης. [1] Με άλλα λόγια, να βρει κανείς σε πιο ποσοστό ο φόρος εισοδήματος επηρεάζει την παραγωγικότητα, σε σημείο που να μειώνεται αισθητά η εθνική παραγωγή και τα έσοδα του Κράτους.

Ο Λάφφερ (Arthur Laffer) χάραξε την καμπύλη του (Laffer curve) με ένα μέγιστο συντελεστή 50%, ποσοστό που υιοθέτησε η κυβέρνηση Ρήγκαν (50% έναντι 70% που ήταν πριν το 1980) και το οποίο πλησίασε η Μάργκαρετ Θάτσερ (60% έναντι 83% που ήταν την εποχή των Εργατικών). Με τον Λάφφερ, η αντιφορολογική εξέγερση έγινε σεβαστή ακόμα και από τους διανοούμενους και θύμιζε συχνά πως ο Τζων Κένεντι, όταν ήταν Πρόεδρος, μείωσε κι αυτός τους φόρους εισοδήματος για να ανεβάσει την αγοραστική δύναμη του κοινού και κατά συνέπεια να ενισχυθεί και η ιδιωτική πρωτοβουλία. Όπως παρατήρησε ο Νεοϋορκέζος οικονομολόγος Ίρβινγκ Κρίστολ (Irving Kristol), αν ξέραμε εκ των προτέρων ποιοι θα είναι οι δημιουργοί πλούτου, θα έπρεπε να μειώσουμε τους φόρους μόνο σ΄ αυτούς. Επειδή,όμως, αγνοούμε από τα πριν ποιοι είναι αυτοί που θα διακριθούν στον κύκλο της ανάπτυξης, καλύτερα να απαλλάξουμε όλο τον κόσμο από τους υπερβολικούς φόρους προκειμένου να αποφύγουμε να αποθαρρύνουμε ένα μελλοντικό Χένρυ Φορντ.

Πηγή: Guy Sorman, La solusion liberale, 1986

[1] Η κοινωνία υπακούει σε μια προοδευτική πορεία, σχεδόν βιολογική, για να συγκρατήσει τελικά μόνο τους νόμους που προσαρμόζονται στο κοινό καλό:

Φρίντριχ Χάγιεκ, Ο δρόμος προς τη δουλεία* (1944), έκδ. Κέντρο Πολιτικής Έρευνας και Επιμόρφωσης,

Δείτε επίσης
Κλίμακα Υπολογισμού Φόρου Εισοδήματος. Το σχετικό λήμμα είναι δικό μου.