Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010

Δείγματα πολιτισμού παραλιμνίως της Καστορίας.

Κολάζ.
Κάντε κλικ στις μπλε σημάνσεις
  Ουχί μονάζων ως στρουθίον...
-ὡμοιώθην πελεκᾶνι ἐρημικῷ, ἐγενήθην ὡσεὶ νυκτικόραξ ἐν οἰκοπέδῳ, ἠγρύπνησα καὶ ἐγενόμην ὡς στρουθίον (σπουργίτης) μονάζον ἐπὶ δώματος. Ψαλμός ΡΑ'   


 -Διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι. (διάψαλμα). Ψαλμός ΡΜΒ'  (142)

 Αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη για μένα και για να ακριβολογώ έμεινα κατάπληκτος και θαυμάζων, όταν ένας θαρραλέος σπουργίτης εφόρμησε και αστραπιαία έριξε στο πλακόστρωτο το κέικ που ήταν πάνω στο πιάτο που συνόδευε το καφέ μου. Έκτοτε δεν παραλείπω να πηγαίνω τακτικά στην παραλία για να παρακολουθώ συν τοις άλλοις και αυτό το θέαμα. Παραπέρα και μέσα στο νερό της λίμνης ένα μαύρο χηνάκι είχε υποδυθεί μανιωδώς σε καταδύσεις σχηματίζοντας στην επιφάνεια  διευρυμένους ομόκεντρους κύκλους που σιγά-σιγά έσβηναν και μου θύμισαν τις άλλοτε γκουστιάνκες* που ενδημούσαν στη λίμνη της Καστοριάς κατά σμήνη και κατά τη διάρκεια της κατοχής αντί να ελαττώνονται αυξάνονταν∙ δίπλα και παραδίπλα κάποια περιστέρια δεν βιάζονταν να κατέβουν από το τραπέζι και μια πεντάδα άσπρων κύκνων αρμένιζαν στο βάθος μεγαλοπρεπώς. Είναι η πρώτη φορά που διαπίστωσα, ότι στην Καστοριά υπάρχουν, ανάλογα με το χρώμα του πτερώματος και τις καφέ ρίγες στην κεφαλή τους τρία είδη σπουργιτιών. Τα ολότελα σταχτί απλώς περιμένουν τα εδέσματα εκ του μακρόθεν και πλησιάζουν στο πλακόστρωτο μετά το εγχείρημα. Αναλογίσθηκα, ότι στα παιδικά μου χρόνια τα σπουργίτια μάς κρατούσαν σε μεγάλη απόσταση. Και πώς να μας προσέγγιιζαν, αφού άνευ λόγου τα κυνηγούσαμε. Λοιπόν να μη τα βλέπουμε όλα αρνητικά. Ο σημερινός Καστοριανός ούτε το χέρι του σηκώνει για να τα αποδιώξει. Τι άλλο να γράψωμεν! Θαυμαζόμεθα.
* Ανοίγω, ξεδιπλώνω και εκτείνω.
* Μαύρο χηνάκι που η σάρκα του ήταν σκληρή,άγευστη, μελανιασμένη με πολύ σκληρό δέρμα που έπρεπε  με πολύ κόπο να αφαιρεθεί. Ευτυχώς δεν έχω ιδίαν εμπειρία, έτυχε και το είδα μια φορά, μόνο μια φορά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου