{..είμαστε στο εμείς και όχι στο εγώ….να μάθουμε γνώση αν θέλουμε να φκειάσουμε χωριό να μη καταπατούμε το νόμο, να πορνεύομε την αρετή και να έχουμε την επιρροή για ικανότη(τα). Νάρθει ένας να μου πει ότι θα πάγει ομπρός η πατρίδα στρέγομαι να μου βγάλει και τα δυο μάτια. Ότι και στραβός να είμαι αν η πατρίδα μου είναι αχαμνά δέκα μάτια νάχω στραβός θε νάμαι.}
Όραμα, αυταπάρνηση, ειλικρίνεια, υψηλοφροσύνη, μαχητικότητα....
Με αληθινή υπερηφάνεια θυμούμαστε το βαρυσήμαντο γεγονός της απελευθερωτικής μας Επανάστασης. Με βαθιά ευγνωμοσύνη τιμάμε τους ήρωες που έγραψαν με το αίμα τους την έξοχη αυτή σελίδα της ιστορίας μας.
Η πτώσης της Κωνσταντινούπολης δεν έμοιαζε με απλή στρατιωτική ήττα. Έξω από τα τείχη της φώναζαν και βρυχούσαν σαν καταλυτικός τυφώνας τριακόσιες χιλιάδες Οθωμανοί. Ένα Έθνος έσβηνε και φαίνονταν να σβήνει από ιστορική κόπωση και ψυχική εξάντληση. Ζοφερή διαγράφονταν η προοπτική οποιασδήποτε επιβίωσης του.
Ο Φρανσουά-Ρενέ ντε Σατωμπριάν θέλοντας να γνωρίσει από κοντά τα μέρη της πορείας του χριστιανισμού πραγματοποίησε το περίφημο ταξίδι της Ανατολής που περιέγραψε στο έργο του «οδοιπορικό από το Παρίσι στην Ιερουσαλήμ -1806». Με την ευκαιρία αυτή θέλησε ν΄ ανακαλύψει την Σπάρτη. Το όνομα της Σπάρτης εύρισκε στη ρομαντική ψυχή του Σατωμβριάν συνταρακτικότερη απήχηση, γιατί ήτανε συνδεδεμένο με το έπος των Θερμοπυλών και την αντίσταση του Λεωνίδα. Θέλησε να διαπιστώσει τι περισώθηκε από αυτό το ελληνικό μύθο. Θέλησε να γνωρίσει τι επέζησε από το δωρικό ήθος των Λακεδαιμονίων που απαστράπτει πάνω στην αντίσταση των Θερμοπυλών και τη μεταβάλλει σε αιώνιο και παγκόσμιο μάθημα αυτοθυσίας, αυταπάρνησης και υψηλοφροσύνης. Περιηγούμενος ο Σατωμβριάν σχημάτισε την εντύπωση, ότι δεν απέμεινε τίποτε. Ούτε καν ένα σεβάσμιο ερείπιο. Εξέλαβε το Μυστρά για τη Σπάρτη, ταλαιπώρησε τους βοσκούς και περαστικούς με συνεχείς ερωτήσεις χωρίς να πάρει την απάντηση που ανέμενε. Και τέλος διαπίστωσε, ότι στη θέση της αρχαίας Σπάρτης υπήρχαν μόνο μερικές άθλιες αγροικίες. Μελαγχολικός και απογοητευμένος αντίκρiσε το θέαμα αυτό και αισθάνθηκε να τον περιζώνει ασφυκτικά το κενό και για ν΄αντιδράσει στο αίσθημα αυτό φώναξε μια στιγμή με όλη τη δύναμη της ψυχής του «Λεωνίδα!», χωρίς να τύχει φυσικά απάντησης. Ενστικτώδης αντίδραση τον ώθησε να καλέσει την ηρωική ψυχή της Ελλάδας και έμεινε με την εντύπωση, ότι κανείς δεν του απάντησε.
Παρά ταύτα ύστερα από δεκαπέντε μόλις χρόνια ήχησε εκπληκτική η απάντηση της ελληνικής ψυχής. Ο Σατωμβριάν και όλοι όσοι διανοούνταν με τα μέτρα της ψυχρής λογικής απατήθηκαν. Η δουλεία δεν αποτελείωσε τη βιολογική και ψυχική κάμψη της φυλής. Η ελληνική φύση εμψυχώνει, εξυψώνει και παιδαγωγεί όλους όσους κατορθώνουν να τη ζουν. Οι εγκαταλελειμμένοι από τους λαούς της Ευρώπης Έλληνες εμφανίζονται τώρα στο προσκήνιο της ιστορίας και στη λησμονημένη αυτή εσχατιά της Ευρώπης αναδύονται τώρα από το βάθος της ψυχής των περιφρονημένων και ταπεινωμένων Ελλήνων οι μεγάλες ιδέες της ζωής. Δεν ήσαν υπερ-άνθρωποι αυτοί οι επαναστατημένοι πατέρες μας. Είχαν ασφαλώς και πάθη και μικρότητες. Ο αγώνας τους περιέχει τολμήματα που τα τρέμει ο λογισμός. Συναισθάνονταν οι κορυφαίοι του ηρωικού αυτού χορού, ότι έκρουαν την πύλη της Ιστορίας πίσω από την οποία δεν υπάρχει περιθώριο οπισθοχώρησης ή συμβιβασμού και με τη συναίσθηση αυτή επί σειρά ετών στη ξηρά και στη θάλασσα αντικρύζοντες συντριπτική υπεροχή αριθμών και μέσων έστερξαν σε ολοκαυτώματα πέραν όλων των ορίων της ανθρώπινης αντοχής και ύψωσαν το λαμπρότερο τρόπαιο του ελεύθερου ανθρώπου και κατά δόξα και κατά οδύνη.
Ας ανοίξουμε όμως τη Βίβλο του Αγώνα αυτού-Τα Απομνημονεύματα του Στρατηγού Μακρυγιάννη- και ας την ακούσουμε. Υποθήκη υψηλότερη, ευγενέστερη, κρισιμότερη και συγκινητικότερη για μας του νεοέλληνες δεν μπορεί να υπάρξει….ένα πράγμα με παρακινεί και μένα να γράφω, λέγει ο Στρατηγός Μακρυγιάννης- ότι τούτην την Πατρίδα την έχουμε όλοι μαζί και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Έγραψα γυμνή την αλήθεια να ιδούνε όλοι οι ΄Eλληνες και να μπαίνουν σε φιλοτιμία και τα παιδιά μας να λένε «έχουμε αγώνες πατρικούς, έχουμε θυσίες».
Αναδημοσίευση απο την εφημ. Volley-Time της 24ης Μαρτίου 2010
ippiasvolleymail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου