Η άνοιξη του Τολστόι

Ο Λέων Τολστόι  στο άροτρο (as plughing) στην Γιάσναγια Πολάνια
(Ясной Поляне),  (1888).  Ελαιογραφία του   Ιλιά Ρέπιν -Πινακοθήκη Τρετιακόφ. 
 Πλουγκ  στα  ρωσικά,  αλλά  και πλουκ στα  σλαβοφωνικά της ελληνικής 
Μακεδονίας  είναι  το σιδερένιο αλέτρι που χρησιμοποιούν οι γεωργοί  στο
πρώτο  δύσκολο όργωμα  και  στην σπορά το ξύλινο με  σιδερένιο υνί.
Κάντε κλικ στις μπλε σημάνσεις

Η ανθρωπορμυρμηγκιά παραμόρφωσε την άποψη της γης, κει, στην μικρή έκταση που στριμώχτηκε, πλάκωσε με σωρούς ολάκερους από κοτρόνες το χώμα έτσι που τίποτε πια δε φυτρώνει πάνω του, ξερίζωσε κάθε χορταράκι που ξεπρόβαλε, έπνιξε την ατμόσφαιρα με τις αναθυμιάσεις του πετρελαίου και του κάρβουνου, έκοψε τα δέντρα, έδιωξε τα ζωντανά και τα πουλιά... Μα η άνοιξη είναι πάντα άνοιξη, ακόμα και στην πόλη. Ο ήλιος άπλωνε τη ζεστασιά του. Αναζωογονημένο το χορτάρι φούντωνε πρασινίζοντας παντού, όπου δε ρημάχτηκε, όχι μονάχα στις πρασιές των λεωφόρων, μα κι ανάμεσα στο λιθόστρωτο των δρόμων. Οι σημύδες, οι λεύκες, οι αγριοκερασιές ανοίγανε τα υγρά μοσκοβολάτα φύλλα τους, τα μπουμπούκια στις φλαμουριές φούσκωναν έτοιμα να σκάσουνε, οι κορούνες, τα σπουργίτια, τα περιστέρια, χτίζανε, σαν κάθε άνοιξη, χαρούμενα τις φωλιές τους κι οι μύγες ζεσταμένες απ΄τον ήλιο βουίζανε πάνω στους τοίχους.

Φυτά, πουλιά, ζουζούνια, παιδιά, όλα αναγάλλιαζαν. Μα οι άνθρωποι,  κείνοι που είχε πήξει το μυαλό τους, πασχίζανε αδιάκοπα να ξεγελάνε και να βασανίζουν ο ένας τον άλλον. Ούτε που δίνανε καμιά σημασία σε τούτο τ΄ ανοιξιάτικο πρωινό, σ΄  όλη τούτη την ομορφιά της πλάσης που χαρίζει ο Δημιουργός σ΄ όλα τα όντα για να΄ ναι ευτυχισμένα - μια ομορφιά που τους καλούσε στην ειρήνη, την ομόνοια, την αγάπη. Εκείνα που είχαν αξία γι΄ αυτούς, ότι πιστεύανε σαν ιερά και όσια, ήτανε τα όσα από μόνοι τους επινοήσανε για να καταδυναστεύουνε το συνάθρωπό τους.

Έτσι λοιπόν,  στο  γραφείο των φυλακών δεν θεωρούσανε καθόλου σπουδαίο ή ιερό, την τρυφεράδα και τη χαρά της άνοιξης που δόθηκε σ΄όλα τα πλάσματα. Αντίθετα, όλοι ήτανε απασχολημένοι μ΄ ένα πρωτοκολλημένο έγγραφο με κεφαλίδα και σφραγίδα που λάβανε χθες και που τους όριζε, ότι στις 28 Απριλίου και ώρα 9 π.μ. έπρεπε να παρουσιαστεί μπροστά στο δικαστήριο για να δικαστούνε τρεις κρατούμενοι. Ένας άνδρας και δυο γυναίκες. Η μια από τις γυναίκες που την κατηγορούσαν για σοβαρότερο έγκλημα θα πήγαινε με ξεχωριστή συνοδεία.

 #Λέων Τολστόι,  Ανάσταση (Τολστόι) ,16 Δεκεμβρίου  1899

Η άνοιξη  έφτασε αργά. Τη μέρα τα χιόνια λιώνανε με τη λιακάδα, τη νύχτα όμως το κρύο κατέβαινε έως τους επτά βαθμούς. Το Πάσχα ήρθε με χιόνια. Την Πέμπτη σταμάτησε ο αέρας κι έπεσε  μια πηχτή γκρίζα ομίχλη, λες για να κρύψει το μυστήριο της μεταμόρφωσης που γίνονταν στη φύση. Και την άλλη Δευτέρα το βράδυ, χάθηκε η ομίχλη, τα σύννεφα σκορπίσανε σαν αρνάκια, καθάρισε ο ουρανός- έφτασε η αληθινή άνοιξη.

Το πρωί ο ήλιος ανέτειλε λαμπρός και γρήγορα έλιωσε το λεπτό πάγο που σκέπαζε τα νερά. Τώρα ο χλιαρός αέρας τρεμούλιαζε από τον αχνό της ξαναζωνταμένης γης. Το παλιό χορτάρι πρασίνιζε και το νέο πέταξε σαν βελόνες τα φύλλα του. Τα στραβοπάδαρα αρνάκια χοροπηδούσαν γύρω από τις μανάδες τους που ήταν έτοιμες για κούρεμα. Και τα παιδιά τρέχανε με ζωηράδα στα μονοπάτια που στέγνωναν κι ήτανε σκεπασμένα από τα αχνάρια γυμνών ποδιών. Χαρούμενα φλυαρούσαν οι μουζίκες ( uriev Day, painting by Sergei V. Ivanov) που πλένανε τα ρούχα τους στη λίμνη κι αντηχούσαν τα χτυπήματα των τσεκουριών στις αυλές,  όπου οι μουζίκοι διορθώνανε τ΄ αλέτρια  και τις σβάρνες.  Η αληθινή άνοιξη είχε φτάσει.

#Άννα Καρένινα κεφ. 12, 1873-1877