Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Χειροβομβίδες τύπου Μιλλς

Τον είδαμε να κάθεται στο πεζούλι του σπιτιού του καταϊδρωμένος. Ανασηκώθηκε σε λίγο ευθυτενής, ψηλός και όχι μεγαλύτερος των πενήντα ετών για μας εξηγήσει ότι η πολύ δουλειά  θέλει ιδρώτα.

 Δεν είχαν περάσει πολλές ημέρες, όταν ξαφνικά κάποιες πρωινές ώρες του 1952 αντήχησε ολόκληρο το χωριό με τη γνωστή έκρηξη, για τους μεγαλύτερους, μιας βόμβας. Τρέξανε σύσσωμοι όλοι προς τον προφήτη Ιερεμία απ΄ εκεί που προήλθε ο εκκωφαντικός θόρυβος. Ακολουθούσαμε και εμείς τότε παιδιά. Τρέχανε μαυροφορεμένες γυναίκες από όλα τα σημεία του χωριού, ανυπόδητες με τις κάλτσες στο δρόμο γιατί η αγωνία τους δεν του έδινε χρόνο να φορέσουνε τα παπούτσια. Σαν πλησιάσαμε ακούσαμε ότι Τρύφων τραυματίσθηκε σοβαρά. Το φέρανε στο σπίτι του μαυροκαπνισμένο και οιμογώντα. Στην αυλή του σπιτιού του ετοιμάζανε ένα πρόχειρο φορείο και σε λίγο τον εναποθέσανε. Ανασηκώσανε το φορείο τρεις φορές ψηλά προς τον ουρανό -επίκληση στο θείο - και ξεκινήσανε έξι άτομα για το νοσοκομείο της Καστοριάς. Τέσσερις ώρες ποδαρόδρομος, όσες άντεξε πριν αφήσει τα εγκόσμια. Είχε πάει πρωί πρωί για να περισυνελέξει τα αγκαθωτά σύρματα, απομεινάρια και αυτά της ένοπλης σύγκρουσης, για να περιφράξει κάποιο αγρό του.


Την ίδια χρονιά ο Σίμος του διπλανού χωριού κόβοντας ξύλα έχασε και αυτός τη ζωή του. Τον γιο του και την γυναίκα του, τη Σίμαινα, τους φιλμογραφεί μετά δέκα χρόνια ο σκηνοθέτης Τάκης Κανελλόπουλος στην ταινία του Ουρανός  δίνοντας κόκκινα πασχαλιάτικα αυγά στους στρατιώτες που περιπλανώνταν μετά την αποχώρηση από το αλβανικό έπος.

Μετά πέντε χρόνια ο μπάρπα-Ηλίας είχε σταλιάσει τα πρόβατά του στα ριζά του λόφου του προφήτη Ιερεμία και είχε ξεκινήσει για το μεσημεριανό φαγητό του, μια και το σπίτι του ήτανε κοντά, όταν άκουσε για άλλη μια φορά τη γνωστή σ΄ αυτόν έκρηξη. Τα πρόβατα έχουν το συνήθειο πριν σταλιάσουν να ανασκάπτουν μερικές φορές το έδαφος. Ήτανε το μοναδικό κοπαδάκι στο χωριό, γιατί για μη τα χάσει όλα, όταν η Καστοριά γέμισε από καταφυγόντες, πήρε μαζί του και τα πρόβατά του στο βουνό της λίμνης έστω και ακατάλληλο βοσκοτόπι. Οι δημοτικές και οι στρατιωτικές αρχές δεν φέρανε αντίρρηση, χρειάζονταν κυρίως γάλα για τα ασθενικά παιδιά. Έχασε το μισό κοπάδι του από το οποίο για να αυξήσει πωλούσε μόνο τα αρσενικά. Κρίμα έλεγε, άλλη μια καθυστέρηση. Μοίρασε κρέας στο χωριό, αλλά τα περισσότερα έγιναν τροφή για τους σκύλους και τις νυχτερινές ώρες για τα αγρίμια.

 Μετά τη μεταπολίτευση το 1975 εγκαταστάθηκε ένας λόχος στο χωρίς παιδιά Δημοτικό Σχολείο του χωριού (Οξυά) για την αποναρκοθέτηση της περιοχής και η συλλογή δεν ήταν ευκαταφρόνητη. Πολλά αλλάξανε από τότε, άλλα προς το καλύτερο και άλλα προς το χειρότερο·  ανάλογα πως τα βλέπει κανείς. Εκείνο όμως το εξαίσιο  βουητό του ποταμού που κατέρχονταν ορμητικά από το μεγάλο ρέμα του Βιτσίου  με τις μοναδικές αντηχήσεις του τώρα το ακούς σπάνια·  μόνο μετά το λιώσιμο του χιονιού που κι΄ αυτό έχει περιορισθεί σε σημαντικό βαθμό.
http://wikipedia.qwika.com/en2el/Mills_bomb]
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BE%CF%85%CE%AC_%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%82]  Οξυά Καστοριάς

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου